I jak imagin 10

Za nimi stał wkurzony Zayn :
-Dzwonie tu od 10 minut i dopiero teraz łaskawie mi otworzyłeś!?
-Uuu wkurzenie level hard.
-Em..umm Mania? Co-o ty tu.. robisz? I czemu masz koszulkę Niallera? -  zapytał bardzo zdziwiony, i ta mina bezcenna
-Wiesz taka sytuacja.
Od tyłu podbiegł Horan i wysypał na mnie całe opakowanie mąki.
-Nie szkoda Ci Twojej ulubionej koszulki?
     

-Hmm nie bo będzie mi przypominała jak ponętnie w niej wyglądasz. - zarumieniałam, naprawdę bardzo miłe słowa
-Długo tu jeszcze będe czekał! - się odezwał Zayn
-Dzięki, zniszczyłeś taką chwilę. A tak w ogóle po co przyszedłeś? - Niall
-Ymm.. no bo..
-Dobra gadajcie sobie a ja pójdę do łazienki. Szybko się ogarnęłam i po cichu wyszłam z łazienki. Przysłuchiwałam się ich rozmowie :
-... on tak szybko nie wyjdzie ze szpitala.
-I dobrze mu tak, zasłużył sobie.
-A jak ona się dowie?
-Nie, nie dowie sie. Ejj cicho bo już nie słychać wody, zaraz zejdzie. Dobra ja już ide, nie będe Wam przeszkadzał. Siema.
-Siema.
Zeszłam na dół :
-Niall?
-Tak?
-Gdzie mam spać?
-Wolisz w gościnnym czy w moim pokoju?
-W twojej sypialni!
-Dobra. Chcesz może jeszcze coś do picia?
-Nie dzięki, a kiedy się spakujesz na ten wyjazd, jutro już sobota. A w niedziele przecież lecimy.
-Wiesz, ja chyba nie lece.
-Co!?
-Po prostu, nie wiem czy mam lecieć.
-Teraz dobrze mnie posłuchaj. Jeżeli się sam nie spakujesz, przyjdę tu jutro w nocy. I cię sama spakuję. I będę miała wyrąbane na to czy śpisz czy nie, wbiję ci tu i będę jeszcze perfidnie hałasować. Rozumiesz?!
-Uuu bulwers. Ta rozumiem.
-Dobra ja teraz idę spać, dobranoc.
-Dobranoc.
Weszłam do jego sypialni, jak tu ładnie pachnie. Ughh już 2:29. Położyłam się i od razu zasnęłam.
*rano*
Obudził mnie zapach naleśników. Mhyy Niall kucharzem? Zeszłam na dół, usłyszał jak schodzę i się odwrócił. Podeszłam i wzięłam kawałek naleśnika. Ughh :
-Co ty tam dodałeś?
-Skończyła się mąka i wrzuciłem bułkę tartą.
-Nie smaż już tego. Zamówimy coś?
-Z Nando's!
-Ok, to zamów, a ja pójdę się ogarnąć
Wzięłam prysznic, ale nie miałam ubrań.. Hmm no to dresy i koszulka Nialla. Szybko zeszłam na dół :
-Patrz jak ponętnie wyglądam w twoich ubraniach! - nic nie odpowiedział, podeszłam do niego - Czemu płaczesz? - zapytałam zdziwiona
-Po prostu ja tak dalej nie dam rady. Tęsknie za tym co było kiedyś.
-Uwierz mi, że ja też. Obiecuję przemyślę to wszystko. A w ogóle zamówiłeś coś?
-Tak, będzie za 20 minut.
-Która jest godzina?
-Około 12:00.
-O jezu, Niall ja cię bardzo przepraszam ale muszę jechać do Pauli pomóc jej się spakować. Pamiętaj masz się spakować!
-Wiem, odwieźć Cię?
-No, jeżeli byś mógł. Ale najpierw do mnie to od razu oddam Ci tą koszulkę i dresy.
-Nie zostaw ją sobie.
-Dzięki.
*w moim domu*
Niall wrócił już do domu. *telefon*
-Tak?
-Mania przyjedź na chwile do mnie to ważne. -  Marcel, jego głos był inny.. taki smutny?
Przebrałam się i pojechałam do Marcela.

                    

Chłopak czekał na mnie pod domem.
-Hej.
-Cześć, wejdź. - nie myliłam się był smutny
-Więc co chciałeś?
-Ja muszę Ci to wreszcie powiedzieć, tyko proszę nie złość się.
-No dobra.
-Bo.. ja.. ja tak naprawdę...
^
^
^
Witam, witam. No to mamy 10 rozdział. Domyślacie się co Marcel chce powiedzieć?